Patronen

Ik heb weleens last van oude patronen. Die sluimeren maanden of jaren in een vergetelheidshoekje, en dan opeens kloppen ze aan. En weigeren ze voor een gesloten deur te blijven staan. Jammer, maar het zal wel bij het leven horen (sprak hij berustender dan het soms voelt).

Gisteravond echter ontdekte ik een blije kant van oude patronen. Ik deed mee aan een tennistoernooitje onder collega’s. Ik heb 15 jaar geleden voor het laatst in verenigingsverband getennist, daarna stond ik nog welgeteld twee keer op de baan. Naarmate de partijtjes vorderden, ging het steeds beter. De ballen gingen strakker over het net, de backhand lukte steeds beter en ik produceerde een enkele spectaculaire smash.

En ook die kleine bijhandelingen kwamen als vanzelf naar boven: hoe je een bal met je racket van de grond tilt, hoe je de bal stuitert voor het serveren, hoe je een bal na het punt naar de serveerder slaat (met een boogje zodat hij hem makkelijk in zijn hand kan pakken) en natuurlijk hoe je routineus telt en om de game van kant wisselt.

Dat was heel mooi. Tot overmaat van plezier bleek ik de meeste games gewonnen te hebben, waardoor ik een heus boek won.