Johannes dun Irste

Twintig jaar deed ik niets aan het roemruchte volksfeest van het zuiden. Ik had me ervan afgekeerd. Ik heb het met de paplepel ingegoten gekregen, maar bleek op dit punt calvinistischer dan het geslacht waaruit ik ontsproten ben.

Wonend in Nijmegen en Utrecht wordt het je ook niet gemakkelijker gemaakt. Daar gebeurt niet veel aan carnaval. Toen ik hier in Utrecht een paar jaar terug naar de – goedbedoelde – optocht ging kijken, voelde ik een soort van trots opborrelen jegens “mijn eigen” carnaval.

Hoe dan ook, dit jaar was het zover, vandaag maakte ik voor het eerst sinds lang de oversteek over Lek, Waal en Maas. Gisteren heb ik tweeënhalf uur gescharreld in de kringloopwinkels van de stad en een (al zeg ik het zelf) behoorlijk geslaagde outfit bij elkaar gevonden.

Daarmee was het prettig bier drinken. Het was ook in Den Bosch koud maar de sfeer was warm en gezellig en de mensen leuk verkleed. Het ging er – zogezegd – gemoedelijk aan toe. Ik voelde me er weer thuis. Ik voelde me als de verloren zoon die in de armen van zijn vader wordt gesloten bij thuiskomst. Nee nu ga ik te ver, het was gewoon gezellig.

Eervolle vermelding gaat nog naar zus en zwager, die verkleed gingen als Jip en Janneke. En Jip en Janneke hebben ook weleens zin in de Burger King…