Vandaag heb ik voor het eerst een levend wezen groter dan een wesp uit zijn lijden verlost (hoewel, wespen, vliegen en muggen verlos ik meestal uit mijn lijden). Toen ik wakker werd uit mijn nieuwjaarsroes, schrok ik me wild van een muis die op mijn hoofdeinde zat (gelukkig was het niet in mijn eigen huis). Het beestje was al ver heen, waarschijnlijk door een maaltje Rentokil de avond tevoren. Arme muis.
Wij, zes stadse Nederlandse yuppen, wisten niet wat ermee aan te vangen. De muis laten creperen vonden we onethisch, maar hem bruut naar de andere kant helpen, dat vonden we moeilijk. Want ja hoe doe je dat dan?
Uiteindelijk (na uitgebreid ontbeten te hebben… beetje gek natuurlijk als je een muis niet wilt laten creperen) hebben we het beestje in een papieren Leonidas-tasje gedaan. En voordat dat geheel in de vuilnisbak verdween, heb ik de muis uit zijn lijden verlost. Een beetje onwezenlijk voelde dat wel, maar het was beter voor het beestje, zullen we maar zeggen.
Rust zacht, anonieme Antwerpse muis.