van onze verslaggevert
UTRECHT – Ruim 40 jaar na hun eerste en tot dan toe enige optreden in Nederland, waren ze weer in Nederland: de nog altijd zeer populaire jongensgroep de “Beatles”. Utrecht stond op zijn kop, en terecht, want wie weet moeten we weer 40 jaar wachten voordat John, Paul, George en Ringo ons kikkerlandje met een bezoek vereren (de kenners onder ons weten overigens dat het voor Ringo pas zijn eerste bezoek aan Nederland was; 43 jaar geleden was hij ziek en werd hij vervangen door Jimmy Nichols).
Het spektakel, dat natuurlijk al binnen de kortste keren uitverkocht was, vond plaats op zondag 21 januari, in muziekzaal “Tivoli”, aan de Oude Gracht. Uren voor het concert kon het verkeer er al niet meer door. Drommen tieners, vooral meisjes van rond de 16, barricadeerden alles. Zij hadden nergens oog voor, behalve voor de artiesteningang van Tivoli. Zouden ze reeds een glimp kunnen opvangen van hun helden, wier liedjes ze allemaal van A tot Z kunnen meezingen?
Om vier over half zes arriveerden de helden in hun Magical Mystery Tourbus. Vier beveiligingsbeambten moesten ervoor zorgen dat de jongens uit Liverpool ongeschonden hun kleedkamer konden bereiken. Bij het opengaan van de deur van de bus steeg zo’n immens gejoel op dat de Dom letterlijk trilde op zijn grondvesten. De slipjes en beha’s (vroeger waren het bloemen en teddyberen, maar verder heeft uw verslaggever hier geen oordeel over!) vlogen in de richting van de Fab Four, die deze regen van kledingstukken glimlachend over zich heen lieten komen.
Een paar uur later, om negen uur, begon eindelijk het concert. Tot verbazing van vrijwel iedereen waren er stoelen in de zaal gezet. Een concert van de Beatles, daar kun je toch niet bij blijven zitten?
De jongens staken van wal. En hoe! Hits als “Can’t buy me love”, “Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band”, “Penny Lane” en “All you need is love” werden met grote virtuositeit en enthousiasme ten gehore gebracht. De liedjes werden afgewisseld met de voor onze sympathieke Britten zo kenmerkende humor. “Willen jullie geen foto’s maken met digitale camera’s of mobiele telefoons, want die zijn helemaal nog niet uitgevonden”, aldus John, die daarmee de lachers natuurlijk op zijn hand had!
De altijd rustige maar zeer innemende George bleek ineens een volleerd publieksopzweper (niet dat dat nodig was trouwens: de EHBO-post had zijn handen vol aan de bakvissen wie het allemaal teveel werd, de aanblik van hun helden zo dichtbij). Muzikaal was George de held van de avond, solerend op zijn gitaar in het door hemzelf gecomponeerde “While my guitar gently weeps”.
Paul deed zijn naam als romanticus eer aan door de grote hit “Yesterday” op zeer ingetogen en gevoelige wijze zingen, zichzelf subtiel begeleidend op gitaar. Een golf van kippenvel ging door de zaal en voor even was het zowaar stil!
Dat de Beatles ook na 40 jaar niets aan levendigheid en kracht hebben ingeboet, bewezen ze wel met stevige nummers als “Twist and shout” en “Back in the USSR”. Na de toegift, die besloten werd met “Hey Jude”, was het feest echt voorbij. Het publiek stroomde zichtbaar opgetogen en tevreden naar buiten, waar het voor even niet deerde dat de regen met bakken uit de hemel kwam. Men had immers de Beatles in het echt mogen zien! En wie weet wanneer daar de volgende kans toe is…